Weekend met Spaanse vrienden.

1 mei is een vakantiedag in Spanje en onze Madrileense vrienden Mari-Carmen en Angel kwamen een lang weekend naar de camping in Riaza. Het werd een heel gezellige tijd. We maakten een wandeling naar een waterval, bezochten het oude stadje Pedraza, toerden naar en door een nationaal park en vonden ook nog een paar geocaches. ’s Avonds leerden we hen kwartetten. Wij hadden van aardige mede-kampeerders een kwartetspel ‘Spaans leren’ gekregen, een spel waarmee we spelenderwijs onze Spaanse woordenschat kunnen uitbreiden. Ze hadden snel door hoe het spel werkt. Mari-Carmen corrigeerde onze uitspraak, corrigeerde zelfs enkele zinnetjes op de kaarten en won het spel met glans. Het is een plezierig stel en we zijn blij ze weer ontmoet te hebben. Ze stelden voor om een streekdelicatesse te eten, niet in een restaurant maar op de camping. De bereiding ervan konden we uitbesteden, Mari-Carmen wist precies hoe je dat moest doen. Hieronder onze indrukken van dit gebeuren.

Verhaal van Corrie:

Speenvarken (Cochinillo).

Speenvarken is een delicatesse in de streek van Segovia. Ook de restaurants in Riaza laten duidelijk zien dat zij speenvarken op het menu hebben staan: voor de ramen hangen grote foto’s met een bruin gebraden speenvarken met kop met oogjes en met pootjes. Ach, dacht ik, dat is een foto, het beestje zal wel in lapjes en karbonaadjes worden opgediend.

Wat ben ik toch naief. Albert en ik waren niet van plan speenvarken te gaan eten, maar onze Madrileense vrienden stelden voor om op zondag, jawel, speenvarken te eten. Ook voor hen is dat een speciaal gerecht. Op zaterdag bestelde Mari-Carmen bij de slager in Riaza een speenvarken welke wij op zondag gingen halen. Tot mijn verbijstering waren het geen lapjes of boutjes maar was het een heel gevild beestje met kop en pootjes. Ik vluchtte de winkel uit, liet de verdere afhandeling aan de anderen over en liep naar de groenteboer om de hoek voor een krop sla en wat tomaten, maar de groenteboer was gesloten. Het varkentje werd naar de bakker gebracht die het in zijn oven zette om te braden. Na een uur of twee haalden Angel, Albert en Mari-Carmen het beestje op dat nu een mooi bruin en knapperig korstje had, precies als op de reclameposters van de restaurants.

Omdat ik nog steeds moeite had naar de kop te kijken, kreeg ik het mooiste stukje vlees van elders van het beestje en aten Angel en Mari-Carmen van de kop waar veel vlees aan bleek te zitten. En eerlijk gezegd, het vlees was zacht en heel smakelijk zonder dat er enige kruiderij aan was toegevoegd. Men eet dit met brood en niets anders. Ik vond het een Spaans culinair avontuur.

?

Verhaal van Albert over de zondagslunch:

We zijn weer in Riaza aangekomen. We kenden de camping en de omgeving van vorige bezoeken. Ditmaal zijn we er om onze Spaanse vrienden Mari-Carmen en Angel te ontmoeten. We zijn een week voor de ontmoeting aangekomen en bezoeken het dorp. Weer zien we de restaurants waar speenvarkentjes gebraden zijn afgebeeld. We vinden dit maar niets, zulke jonge dieren eet je niet. Vorige vakantie zagen we deze speelse en intelligente jonge dieren bij een varkensfokkerij buiten spelen. Heel vertederend was dat.

Met onze vrienden hadden we een uiterst plezierige tijd. Mooie wandelingen en gezamenlijk koken. Ze stelden voor de laatste middag gezamenlijk cochinillo (speenvarken) te eten, een plaatselijk zeer gewild gerecht. O dachten wij, dat is even slikken. In feite eet ik alles wat niet meer beweegt op het bord. Vorig jaar zelfs slakken. Wat is nu eigenlijk mijn probleem met een jong varkentje. Rationeel is er niets tegen. Laten leven is geen optie want dat wordt vechten. Evenals haantjes en stieren. Mannetjes moeten nu eenmaal dood. Dus ging ik met een dubbel gevoel overstag. Samen met Mari-Carmen en Angel naar de slager en daar lag dat varkentje dan dood op een tafel. Ik zal die blik in zijn ogen nooit vergeten. Waarom ik? Maar ja, de teerling is geworpen en ik draag het beestje liefdevol naar de bakker die het voor ons in de broodoven zal bakken. Mari-Carmen gaf het diertje nog een afscheidskusje voor het de oven in ging. Corrie gruwde van het gebeuren maar ze hield zich flink. Ik grapte en lachte mijn gevoelens weg. Een aantal uren later gingen we onze maaltijd afhalen. Ik had een grote plastic bak meegenomen voor het vervoer. Tja, gebraden ziet het er toch anders uit maar die kop, de oortjes en de oogjes dat geeft je toch het gevoel van wat moet ik daarmee. Onze vrienden begrepen onze gevoelens en verdeelden het vlees, zij de kop en wij de pootjes. Er zit verrassend veel vlees aan zo’n beest. En het smaakt voortreffelijk, we aten met ons vieren een half varken op en de andere helft ging de diepvries is. Geen groente alleen vlees en brood. En natuurlijk wijn. Zelfs Corrie vond het lekker.

Tot zover ons verblijf in Riaza.

Maandag 11 mei.

Het is avond, bijna 21.00 uur. Het was een warme dag, ruim 30 graden. We staan op de camping in Ayerbe onder hoge, bladrijke bomen die het zonlicht zeven en veel schaduw geven. Er waait een licht briesje, mussen tsjilpen en er zingen enkele zangvogels. ’s Middags geven ze lange concerten, nu, in de avond zingen ze meer ingetogen. Wat voor zangvogeltjes het zijn, weet ik niet, maar het is buitengewoon mooi. Alom klinkt het tjie, tjie en tweet, tweet en tjoe, tjoe met rollertjes en trillers en hoge tonen. Een merel zet ook zijn lied in. Op de olijfgaard naast de camping rijdt brommend een landbouwwerktuig huiswaarts. De avondzon tovert goud op de bladeren van de bomen. Het sneeuwt licht, de zoet geurende witte kegelvormige bloemen in de boom achter de caravan zijn uitgebloeid en laat haar bloesem los. Een mus scharrelt op een broodkruimel af en verdwijnt dan snel. Nu zakt de zon achter een heuvel, de bomen zijn weer in hun gewone groen en de wind is koel.

De komende twee dagen worden nog hogere temperaturen verwacht, reden voor ons om op deze groene camping te blijven. ’s Morgens doen we boodschappen in het dorp Ayerbe, drinken koffie op een terrasje, de rest van de dag luieren we op de camping en ’s avonds kwartetten we.

Afgelopen week hebben we een stevige (met een stijging van 320 meter) en prachtige wandeling gemaakt rondom de Los Mallos de Riglos, een groep hoge rode rotsen. Zie de foto’s. Onderweg naar dit gebied zagen we een rode wouw die een beestje van het wegdek oppikte en onze auto bijna ramde. We zagen hem dus echt van heel dichtbij.

Corrie en Albert

?

?