Op woensdag 15 april vertrokken we van camping ChellaNatura na daar 5 weken gekampeerd te hebben. We reden zo’n 180 kilometer naar camping Kikopark in Villargordo de Cabriel. In deze buurt zijn nog oude telegraaftorens te vinden. Deze torens werden gebruikt vóór het ons bekende (en al niet meer in gebruik zijnde) telegraafverkeer werd ingevoerd. In de Schijfwereldboeken van mijn favoriete schrijver Terry Pratchett worden deze torens ‘uitgevonden’ en intensief gebruikt. Hoe verzint hij het, dacht ik toen ik zijn boek voor het eerst las, maar ze zijn werkelijk gebruikt, torens om berichten in code te verzenden.

Bijzondere wandeling (door Albert beschreven).

Van de campingeigenaar kregen wij een landkaart met een rondwandeling vanaf de camping. Eerst rechtsom naar boven naar het dorp en dan linksom terug. Beslist niet andersom, werd ons verteld. Dus zo deden wij het. Een goed en duidelijk pad met geel/witte strepen aangegeven. Slingerend en stevig stijgend door prachtige olijfgaarden en overweldigend mooie uitzichten. Wij kwamen moe aan in het dorp waar we een leuk weekmarktje aantroffen waar een man slakken verkocht, een berg slakken die allemaal uit hun huisje waren gekomen (zie foto). We vonden er ook een gezellig cafeetje waar we koffie bestelden en onze klaargemaakte broodjes wegsnoepten. Nu nog dat andere pad dalend naar de camping, wat kan er nog misgaan dachten we. Dankzij onze GPS vonden we snel het pad naar beneden. Onvoorstelbaar mooi die kleurrijke aarde. Groen van het koper, roestbruin van het ijzer, vele kleuren rood en hier en daar glinstertjes van mica. Wel was de afdaling akelig steil, maar voorzichtig dalend kwamen we een heel eind. Toen zagen we geen geel/witte tekens meer, we waren van het goede padje af. Maar Corrie zag een fraai zwart-wit vogeltje, ze volgde het met haar ogen en kijk, het vogeltje streek neer op een door ons gezochte route-wegwijspaal. Weer blij bleven we dalen tot we op de bodem van het brede ravijn bij een modderig stroompje kwamen. Onze GPS liet op het kaartje zien dat er een groot meer tussen ons en de camping was. We hadden het modderige riviertje al een aantal malen overgestoken omdat het bergmassief ons daartoe dwong. We herinnerden ons het bord halverwege de afdaling dat de route wegens water onbegaanbaar kon zijn. Maar wie gelooft zoiets nu. Het modderige stroompje werd een riviertje omzoomd met riet en tenslotte een niet doorwaadbare rivier. De GPS volgen naar de camping via het dal bleek onmogelijk, een rivier doorwaden dat lukt nog wel maar ruim een kilometer zwemmen zagen we niet zitten. Terug gaan zagen we ook niet meer zitten. Daar staan we dan in een diep dal en ons doel verspert door een rivier die in een meer uitkomt. Via onze GPS-kaart zagen we links op een paar kilometer afstand een autoweg lopen, als we die zouden kunnen bereiken dan waren we gered. Echter de kaart geeft geen hoogtelijnen, dus wat is er achter die top? Dus helemaal de steile helling op en door het stugge struikgewas naar boven geklauterd, gevaarlijk maar noodzakelijk. Wat we vreesden bleek uit te komen. Bekaf op de top bleek er een nieuw dal en berg te zijn ook al onvoorstelbaar steil. Kunnen we dit wel aan en wat is daar achter. Gezien onze energie was nu doorgaan de enige optie. De diepte in en weer naar boven niet op energie maar onze adrenaline. Boven aangekomen zag ik een gruwelijk ravijn wat zelfs met touwen niet mogelijk was. Corrie, die een tiental meters links van mij uit zicht was, riep dat ze een elektriciteitsmast zag en een niet te steile mogelijkheid daar te komen. Dat lukte. We raakten elkaar even kwijt en ik hoorde Corrie roepend vragen waar ik was (met enige paniek). Daarna riep ze teleurgesteld dat er een hoog hek was, maar toen ze verder liep zag ze de vangrail en de autoweg. We waren vlak bij de camping.

Weer verder.

Zaterdag 18 april reisden we 450 kilometer naar onze favoriete camping in het berggebied De Gredos op 1500 meter hoogte. De eerste nacht vroor het, daarna werd het ’s nachts niet lager dan 4 graden. Overdag is het tussen 12 en 15 graden, maar in de zon is het Spaans warm. Het is bijzonder rustig op de camping, er komt zo nu en dan een andere toerist staan maar die vertrekt de andere dag weer. We hadden gehoopt Jorge weer te zien, lezers die al langer meereizen kunnen zich misschien nog wel Albert’s ambulancetochtje naar en zijn vlucht uit het ziekenhuis in Avila in 2013 herinneren, waarbij Jorge ons hulp bood door ons in Avila te komen ophalen. Maar Jorge heeft de camping verkocht. De nieuwe eigenaar heeft de camping al op een aantal punten verbeterd, er is o.a. een nieuw sanitairblok gebouwd.

De Gredos is een schitterend berggebied, nog mooier dan ik me herinnerde.

Op dinsdag hebben we het stadje Avila bezocht. Een aardig stadje met een dikke, goed onderhouden stadsmuur uit de 11^e eeuw. Op de terugweg zochten we een geocache bij een kerkje in een dorpje. Om het dorp weer uit te komen gidste onze Garmin ons door nauwe straatjes, zo nauw dat de auto een bocht niet kon nemen en klem zat op de hoek van een huis. Een venijnige scherpe hoek, want met het achteruit rijden kraste het een deuk in de rechterachterdeur. Daar zat al een kras die ik ooit veroorzaakt had, dus het is inmiddels een kunstwerkje geworden. Met wat aanwijzingen van mij en kunst- en stuurwerk van Albert kwam de auto uiteindelijk weer recht op het straatje en konden we achteruit het dorp uitrijden.

Camping Gredos ligt in een bos en we genieten van vogelzang, stilte en de wind door de bomen. We hebben de zwarte mees gezien, een specht, een overvliegende ooievaar, rode wouw en arend, en een aantal zwarte roodstaartjes met een inktzwarte borst (normaal is dat grijs) en een beestje dat ik in mijn vogelboek niet kan vinden, maatje mus, beetje bruinig, witte ring om de nek en een kuifje. Verder vliegen er een aantal heel bekende vogeltjes dus die vermeld ik maar niet.

A.s. vrijdag vertrekken we naar een camping bij het dorp Riaza. Daar zullen wij in het lange weekend van 1, 2 en 3 mei onze Madrileense vrienden Mari-Carmen en Angel ontmoeten.

Hartelijke groet,

Albert en Corrie.